مسئله بنیادین
می گویند نیرویی وجود دارد به اسم خدا یا پروردگار، می گویند با نام او باید آغاز کرد، هر کاری را، هر چیزی را !
چقدر این نیرو را لمس کرده ام؟ چقدر این نیرو در زندگی من تاثیر دارد؟ آیا همچین چیزی اصلا وجود دارد؟
بعضی اوقات تا حدودی به وجود این نیرو پی برده ام اما بسرعت این حس از بین رفته است. گمان میکنم بطور کلی تمایل بیشتری به انکار هست تا اثبات. چرا اینگونه هست؟ چرا بیشتر تمایل به نفی این نیرو دارم؟ شاید از عادت من است که به حواس پنجگانه ام بیشتر وابسته ام! باید این نیرو در برابرم تجسم یابد تا نتوانم دیگر آنرا انکار کنم! چه باید کرد که از حواس یا واسط های دیگر به وجود یا عدم این نیرو پی برد؟ آیا باید سوفی شد؟ مرتاض؟ یعنی آدم معمولی چیزی درک نخواهد کرد؟ اگر به عدم منتج شویم چه؟ خیالمان راحت می شود یا ناراحت؟ که کسی یا چیزی نیست! مراقب نداریم! نگهبان نداریم! نگهدار نداریم! مفتش نداریم! خودمانیم و خودمان! اینها چه حسی به ما میدهد؟
سوالات و پاسخ های کلیشه ای و نخ نما را رها کنید! به روش خود به جواب برسید! به هر جوابی که وجدانتان میطلبد! هر جوابی که آرامتان میکند! شما آزاد هستید.
